હે ગુલબદન, તારું વદન જોતા ઘરાતો હું નથી,

હે ગુલબદન, તારું વદન જોતા ઘરાતો હું નથી,
મયથી ભરાયે જાઉં છું, છલકાઈ જાતો હું નથી.

હું પ્રેમનું એવું અલૌકિક છું ઝરણ હે બે ક્દર,
અવહેલનાની આગમાં બાળ્યો બળાતો હું નથી.

ગંગામહી સદ્ ભાવનાની એટલો પાવન થયો,
કે વેરથી વા ઝેરથી વટલાઈ જાતો હું નથી.

માટી તણી કબરે ભલે આ બીજાને દાટો ભલે,
ફોરીશ થઈ ને ફૂલ , કૈ દાટ્યો દટાતો હું નથી.

આ કોઈ બીડે આંખડી , કો દ્વાર બંધ કરી રહ્યા,
શું આટલો છું તેજ કે જીરવી શકાતો હું નથી.

ઈન્સાનિયતના રંગ પર સંમુગ્ધ થઈ બેઠો જટિલ,
કે કોઈ દંભી રંગમાં રંગાઈ જાતો હું નથી.

-જટિલ

તમે ગાન છેડ્યાં, ન સમજ્યો બરાબર !

ઘણી પ્રીત વરસ્યાં, ન પલળ્યો બરાબર !

તુફાનો જગાવ્યાં બની ચંદ્ર આપે,

હતો છીછરો હું ન છલક્યો બરાબર !

ઘનશ્યામ ! તેં ગર્જના ખૂબ કીધી,

બની મોરલો હું ન ગળક્યો બરાબર !

મિલાવ્યા કર્યા તાર, ઉસ્તાદ, તેં તો,

બસૂરો રહ્યો હું ન રણક્યો બરાબર !

અજાણ્યો અને અંધ જેવો ગણીને,

તમે હાથ આપ્યો ન પકડ્યો બરાબર !

છતાં આખરે તેં મિલન-રાત આપી,

ગઈ વ્યર્થ વીતી – ન મલક્યો બરાબર !

– જટિલ

તમે ગાન છેડ્યાં, ન સમજ્યો બરાબર !

ઘણી પ્રીત વરસ્યાં, ન પલળ્યો બરાબર !

તુફાનો જગાવ્યાં બની ચંદ્ર આપે,

હતો છીછરો હું ન છલક્યો બરાબર !

ઘનશ્યામ ! તેં ગર્જના ખૂબ કીધી,

બની મોરલો હું ન ગળક્યો બરાબર !

મિલાવ્યા કર્યા તાર ઉસ્તાદ તેં તો,

બસૂરો રહ્યો હું ન રણક્યો બરાબર !

અજાણ્યો અને અંધ જેવો ગણીને,

તમે હાથ આપ્યો ન પકડ્યો બરાબર !

છતાં આખરે તેં મિલન-રાત આપી,

ગઈ વ્યર્થ વીતી-ન મલક્યો બરાબર !

જટિલ