જળ પર પડે પવનનાં પગલાંઓ ધીરે ધીરે,

ખીલે પછી કમળનાં ચ્હેરાંઓ ધીરે ધીરે.

કેવો હશે મધુર એ સંસ્પર્શનો અનુભવ,

ગુંજે છે તાનમાં સહુ ભમરાઓ ધીરે ધીરે.

સારસ ને હંસ યુગ્મો ચૂમી રહ્યાં પરસ્પર,

તોડીને મૌનના સૌ પરદાંઓ ધીરે ધીરે.

તું જાતને છૂપાવી કુદરતથી ભાગશે ક્યાં ?

એ ખોલશે અકળ સૌ મ્હોરાંઓ ધીરે ધીરે.

વૈભવ વસંતનો છે સંજીવની ખુદાની,

બેઠાં કરે છે સૂતાં મડદાંઓ ધીરે ધીરે.

ઈશ્વરની આ અભિનવ લીલા નિહાળ માનવ,

છોડી દે તારા મનની ભ્રમણાઓ ધીરે ધીરે.

સંભાવના ક્ષિતિજે વરસાદી વાદળોની

ચાતક વણે છે એથી શમણાંઓ ધીરે ધીરે.

– દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’