નિહાળું હું કદી ચહેરા સતત,
ને મને દેખાય છે ડાઘા સતત.
હાથથી રેતી ખરી તો જાણ થઇ,
હાથમાં વહેતા નથી દરિયા સતત.
પંખી માટે જિંદગીભર ઝૂરનાર…
સાંભળી શકતા નથી ટહુકા સતત.
માણસોને હું મળી શકતો નથી,
રોકી રાખે છે આ પડછાયા સતત.
દાવ સંકેલી ઊઠે તું, એ પછી ય –
જિંદગી તો ફેંકશે પાસા સતત.
મૌનમાં ડૂબી રહ્યો છું દમ-બ-દમ,
શબ્દના નીકળે છે પરપોટા સતત.
– રઇશ મનીઆર
Filed under: ગઝલ, ગુજરાતી ગઝલ, રઈશ મનીયાર | Tagged: ગઝલ, ગુજરાતી કવિતા અને ગઝલ, ગુજરાતી ગઝલ, ગુજરાતીકવિતા ગઝલ શાયરી, નિહાળું હું કદી ચહેરા સતત, રઇશ મનીઆર, ghazal, gujarati gazal, gujaratigazal vishwa, gujaratikavitaanegazal |
ગુજરાતી કવિતા અને ગઝલ 
Leave a comment